คนขี้ขอ

อัดดุอาอฺเป็นอิบาดะฮฺที่ฉันว่ามันพิเศษจัง
เหมือนกับว่าเราไม่มีต้นทุนอะไรที่ต้องลง-ไม่มีเลย

โอเค การละหมาด การอ่านอัลกุรอาน การถือศีลอด หรืออิบาดะฮฺแสนดีอะไรอื่นๆ มันยอดเยี่ยมและก็หวานหอมชนิดเฉือนกันไม่ลง  แต่ก็…มีบ้างแหละน่า…บางครั้ง-บางครา กระทั่ง…หลายครั้ง-หลายครา…ที่เหมือนกับว่าเราต้องต่อสู้กับอะไรเยอะแยะหลายอย่างเพื่อที่จะทำอิบาดะฮฺเหล่านั้น  ตั้งแต่สิ่งรบเร้าภายนอก ไปจนถึงความขี้เกียจ ความเหนื่อยล้า และความอะไรต่อมิอะไรของตัวเราเองที่น่าเขกกะโหลกแรงๆ

คือมันมีตัวกิจกรรมที่เราต้องทำแลกกับความดีและความแข็งแรงของหัวใจจากอิบาดะฮฺเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการลุกขึ้นเดินไปยืนละหมาด การหยิบอัลกุรอานมาเปิดอ่าน หรือการอดอาหาร(และอีกหลายอด) ฯลฯ

แต่กับดุอาอฺ กิจกรรมของมัน-ที่ไม่รู้ว่าควรนับเป็นกิจกรรมหรือเปล่า- ก็คือ “ขอ” มันเป็นกริยาตัวเดียวที่ต้องใส่ไปในอิบาดะฮฺชนิดนี้ จะยืนขอ นั่งขอ นอนขอ เวิร์บหลักก็คือ “ขอ” อยู่นั่นเอง และมันเป็นแอ๊คชั่นที่นึกไม่ออกว่าเราต้องลงแรงอะไรบ้าง ต้องต่อสู้กับข้าศึกทั้งภายนอกภายในเยอะเท่าพวกแอ๊คชั่นในอิบาดะฮฺอื่นๆหรือ? คิดว่าไม่นะ!

ตัวกริยาหลักของอิบาดะฮฺชนิดนี้มันง่ายจริง ง่ายจัง  แต่ผลลัพธ์ช่างอัศจอรอหันการันยอนัก เป็นความอัศจรรย์ที่เชื่อว่าทุกผู้ขอต้องเคยประสบ พบ และรักหมดใจ  อธิบายไม่ได้ แต่สัมผัสได้…ด้วยตัวเอง

﴾وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ﴿

“และพระผู้เป็นเจ้าของพวกท่านได้มีดำรัสว่า จงขอต่อข้าเถิด แล้วข้าจะตอบรับพวกเจ้า”

[อัลฆอฟิร 40 : 60]

 
แต่ก็นั่นแหละ มันมีกติกา มีมารยาท มีรายละเอียดในการขอดุอาอฺอยู่หลายอย่างที่ผู้ขอควรต้องศึกษาและลงมือทำเพื่อความเป็นผู้ขอมืออาชีพซึ่งย่อมส่งผลต่อผลลัพธ์ในการขอ ถึงอย่างนั้น ตัวฉันเองก็ยังรู้สึกว่าอัลลอฮฺช่างเมตตาเหลือเกิน…เหลือเกินจริงๆนะ ที่กำหนดอิบาดะฮฺนี้มาให้เรา ที่สอนให้เรารู้จักมัน

إن الله حي كريم يستحي إذا رفع العبد إليه يديه أن يردهما صفرا خائبتين
“แท้จริงอัลลอฮฺ ผู้ทรงชีวิน ผู้ทรงใจบุญนั้น ทรงละอายกับการที่บ่าวคนหนึ่งได้ยกสองมือขึ้นวอนขอต่อพระองค์

แล้วจะต้องนำมือทั้งสองกลับไปอย่างว่างเปล่า ไม่มีอะไรติดมือกลับไป”
[รายงานโดยติรมิซี อิบนุมาญะห์ และอิบนุหิบบาน ; อิบนุฮะญัรกล่าวว่าเป็นหะดีษหะสัน]

ซุบฮานัลลอฮฺ! เมตตากว่านี้…ใจดีกว่านี้…มีอีกไหม? ตอบเลยว่าไม่มี-ร้อยไม่มีพันไม่มี!
บางทีสิ่งที่เราหวัง เราอยากได้ มันก็เยอะแยะตาแป๊ะซะจนถ้าผู้รับฟังคำขอเป็นมนุษย์คงตวาดไล่เราไปแล้ว แม้แต่ขอเองบางทีก็ยังต้องถามตัวเองว่า…จะเอาอะไรนักหนา หา? แต่มันอธิบายไม่ถูก สำหรับพระองค์ผู้เดียวผู้นี้ ยิ่งขอ…ยิ่งผูกพัน รู้ว่าจะไม่ถูกไล่ เชื่อว่าจะได้รับการรับฟัง ที่สุดของที่สุดก็คือ บางครั้งคุณสมบัติของเรา การทำตัวของเรา มันแย่ซะจนไม่คู่ควรจะได้รับในสิ่งที่ขอ แต่พระองค์ก็ยังให้…

แล้วมันก็กลายเป็นการให้๒ต่อ คือให้ตามที่เราขอ และให้เราได้สำนึกตัวด้วยความละอายแก่ใจ เราทำตัวไม่น่ารักเลย แต่อัลลอฮฺก็ยังให้  จึงหลายครั้งเต็มที ที่เราไม่ได้กลับเนื้อกลับตัวเพราะการคิดได้ หรือความดีงามแฝงเร้นอะไรในตัวเราเลย แต่เป็นเพราะความเมตตาของอัลลอฮฺมันมากจนเราอกตัญญูไม่ลง ปิดทางจริงๆ ประมาณว่าถ้ายังเป็นคนอยู่ เจอความเมตตาขนาดนี้แล้วยังเนรคุณอีกก็พิจารณาตัวเองด่วนๆได้แล้ว

เรื่องมหัศจรรย์ของดุอาอฺที่ทำให้เราหลายคนรัก – เคยรัก – และยังรัก การเป็นคนขี้ขออยู่เสมอ หลายครั้งก็ไม่ใช่แค่เรื่องเฉพาะบุคคล แต่ความมหัศจรรย์ในเรื่องนี้มันแผ่ผลลัพธ์เป็นวงกว้างครอบคลุมทั้งญะมาอะฮฺในชีวิตของเราๆ เลยที่เดียวเชียว

หลายครั้งเวลาปรึกษาปัญหาทั้งขนาดเท่าอีเอ็มบอลไปจนถึงแนวบิ๊กแบ๊ก…กับพี่น้องบางคน  เขาไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรให้เรานอกจากบอกว่า “จะช่วยดุอาอฺให้นะ”
“จะช่วยดุอาอฺให้นะ”
“จ  ะ   ช่  ว  ย  ดุ  อ า  อฺ  ใ  ห้  นะ”
“จ    ะ     ช่    ว    ย    ดุ    อ   า    อฺ    ใ    ห้    นะ”

ฟังแล้วก็แทบไม่อยากได้อะไรเพิ่มอีกแล้ว มันอาจดียิ่งกว่าการที่เขาช่วยด้วยการกระทำจริงด้วยซ้ำ เพราะเขาช่วยเราไม่ได้ในความสามารถของเขา แต่เขาได้เอาเรื่องของเราไปฝากไว้กับผู้ทรงสามารถทุกสิ่ง
ผู้ทีเพียงกล่าวว่า “จงเป็น” ทุกอย่างก็จะเป็นขึ้น

เช่นเดียวกัน…เมื่อมีพี่น้องบอกกับเราว่า “ช่วยดุอาอฺให้ด้วยนะ”
“ช่  ว  ย  ดุ  อ  า  อฺ  ใ  ห้  ด้  ว  ย  นะ”
“ช่   ว   ย   ดุ   อ   า   อฺ  ใ   ห้   ด้   ว   ย   นะ”

แน่นอนว่าตัวเขาเองก็ต้องขอดุอาอฺในส่วนของเขาอยู่แล้ว แต่เขาให้เกียรติเราได้ร่วมเป็นผู้ถือเรื่องของเขาไปยื่นต่อผู้อภิบาลของเราและของเขา เขาให้เกียรติในความผูกพันระหว่างเรากับผู้อภิบาลของเรา…ว่าต้องมีส่วนช่วยเรื่องของเขาได้บ้าง มันน่าดีใจ น่าปลื้มใจ เท่าๆกับที่น่าจดในหัวใจว่าเราได้รับอมานะฮฺ๑มาจากพี่น้องแล้ว ยิ่งใหญ่เชียวด้วย อย่าได้ดูดายเด็ด

ฉันชอบคิดถึงภาพแบบนี้…แบบที่พี่น้องคน๑ขอดุอาอฺในสิ่งที่เขาอยากได้ และเขาก็ขอให้พี่น้องที่ฝากให้เขาช่วยขอดุอาอฺให้ ขณะเดียวกันพี่น้องคนที่เขาขอดุอาอฺให้นั้นก็ขอดุอาอฺในเรื่องของตัวเอง แล้วก็ขอดุอาอฺในเรื่องที่พี่น้องคนแรกฝากไว้ด้วย แล้วก็จะมีพี่น้องคนที่๓ คนที่๔ และคนที่ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ทำแบบเดียวกันให้แก่กันและกัน

ทั้งหมดนั้นอัลลอฮฺเห็น อัลลอฮฺได้ยิน…อัลลอฮฺเห็นความผูกพัน ความห่วงใยที่คนพวกนี้มีต่อกันผ่านการอิบาดะฮฺต่อพระองค์…พวกเขารักกัน แต่ก็รู้ว่าลำพังความสามารถของตัวเอง…พวกเขาช่วยอะไรกันไม่ได้ แต่พระองค์ช่วยได้ และพวกเขาก็ขอต่อพระองค์ให้กันและกัน อัลลอฮฺทรงเห็นทั้งหมด ได้ยินทั้งนั้น เรื่องราวการขอที่อีรุงตุงนังของคนเหล่านี้ คนนี้ขอให้คนนั้น คนนั้นขอให้คนนี้ ทั้งหมดเป็นไปเพราะพวกเขารู้ว่าพระองค์เท่านั้นที่ช่วยเหลือพวกเขาและคนที่พวกเขารักได้
น่ารักได้อีกเนอะ…ความสัมพันธ์ของผู้ศรัทธาที่มีผ่านดุอาอฺ

ใช่แหละว่า มันก็มีอยู่ที่ดุอาอฺเราไม่ได้รับการตอบรับ หรือยังไม่ได้รับการตอบรับ…แบบที่ดวงตามองเห็น แต่หากเราพิจารณาแล้วว่าเราไม่ได้ทำอะไรไปเข้าข่ายผู้ที่ดุอาอฺจะไม่ถูกตอบรับโต้งๆ (คือมันอาจมีกรณีเข้าข่ายแบบที่ไม่รู้ตัวอยู่ แต่ขอพูดเฉพาะที่รู้แล้วกัน) ที่สุดแล้ว…การที่ผลลัพธ์ของดุอาอฺนั้นจะเป็นอย่างไร มันไม่สำคัญมากไปกว่าการที่เราได้ขอเลยจริงๆ  เรายื่นเรื่องให้ผู้ทรงรอบรู้ทุกสิ่งทุกอย่างมั้งมวลทั้งมวลช่วยจัดการแล้ว เราขอด้วยความปรารถนาแรงกล้าสุดฤทธิ์ และพยายามทำตัวเป็นบ่าวที่น่ารักที่ดุอาอฺจะได้รับการตอบรับอย่างสุดเดช แต่สุดท้าย ถ้าอัลลอฮฺไม่ประสงค์จะให้ตามที่เราขอ นั่นก็ย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว เพราะพระองค์รู้ดีกว่าเราตั้งเท่าไหร่

ดุอาอฺเป็นอิบาดะฮฺที่สุดๆ…สุดๆในความเมตตาของอัลลอฮฺ สุดๆในความจำเป็นต่อการดำรงชีวิต และสุดๆอ่ะถ้าเรายังเมินเฉยต่ออิบาดะฮฺที่มีแต่ได้กับได้อันนี้ลงคอ

ว่ากระนั้นแล้ว ก็มาเป็นนักขอมืออาชีพกันเถอะ เป็นนักขอที่รู้และทำตามกติกามารยาทในการขอ เป็นนักขอที่พร้อมจะขอในทุกสภาพการณ์ ที่สำคัญ…เป็นนักขอที่เมื่ออยู่ต่อหน้ามนุษย์…เขาคือคนที่ราวกับว่าไม่มีอะไรอยากได้เลย แต่ต่อหน้าผู้สร้างมนุษย์…เขาคือคนที่ขี้ขอที่สุดในโลก!

..................................................

โดย : พี่หนูดี

คัดลอกจาก : http://peenud.wordpress.com/2011/11/27/beggarly/