มารยาทในการอ่านอัลกุรอาน

พี่น้องทั้งหลายของฉัน ...
แท้จริง อัลกุรอานที่อยู่ต่อหน้าพวกท่าน ซึ่งพวกท่านได้อ่าน ได้ฟัง ได้ท่อง ได้จดบันทึกกันนั้น เป็นพระดำรัสของพระผู้อภิบาลพวกท่าน ผู้เป็นพระเจ้าแห่งสากลจักรวาล เป็นพระเจ้าของผู้คนทั้งปวง มันคือสายเชือกที่มั่นคงของพระองค์ เป็นเส้นทางอันเที่ยงตรง เป็นถ้อยคำที่ประเสริฐยิ่ง และเป็นแสงสว่างที่เจิดจ้าแจ่มแจ้ง อัลลอฮฺได้ทรงมีดำรัสด้วยอัลกุรอานอย่างสัจจริง ในรูปแบบที่เหมาะกับความยิ่งใหญ่และความเกรียงไกรแห่งพระองค์ ทรงโปรดให้ญิบรีลผู้ซื่อสัตย์ หนึ่งในหมู่มะลาอิกะฮฺผู้มีเกียรติและใกล้ชิดพระองค์ รับมันเพื่อนำลงมายังหัวใจของท่านนบีมุหัมมัด ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม เพื่อให้ท่านได้เผยแผ่ป่าวประกาศด้วยภาษาอาหรับที่ชัดเจน อัลลอฮฺทรงให้คุณลักษณะอัลกุรอานไว้มากมาย ซึ่งล้วนเป็นคุณลักษณะที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิ้น เพื่อให้เราได้เชิดชูและให้เกียรติ อาทิ

ความว่า “เดือนเราะมะฎอนนั้น เป็นเดือนที่อัลกุรอานได้ถูกประทานลงมาในฐานะเป็นข้อแนะนำสำหรับมนุษย์ และเป็นหลักฐานอันชัดเจนเกี่ยวกับข้อแนะนำนั้น และเกี่ยวกับสิ่งที่จำแนกระหว่างความจริงกับความเท็จ ดังนั้นผู้ใดในหมู่พวกเจ้าเข้าอยู่ในเดือนนั้นแล้ว ก็จงถือศีลอดในเดือนนั้น และผู้ใดป่วยหรืออยู่ในการเดินทาง ก็จงถือใช้ในวันอื่นแทน อัลลอฮฺทรงประสงค์ให้มีความสะดวกแก่พวกเจ้า และไม่ทรงให้มีความลำบากแก่พวกเจ้า และเพื่อที่พวกเจ้าจะได้ให้ครบถ้วนซึ่งจำนวนวัน (ของเดือนเราะมะฎอน) และเพื่อพวกเจ้าจะได้ให้ความเกรียงไกรแด่อัลลอฮฺในสิ่งที่พระองค์ทรงแนะนำแก่พวกเจ้า และเพื่อพวกเจ้าจะขอบคุณ” (อัล-บะเกาะเราะฮฺ 185)

ความว่า “ดังกล่าวนั้นแหละ เราอ่านมันให้เจ้าฟัง อันได้แก่โองการต่างๆ และคำเตือนรำลึกที่รัดกุมชัดเจน” (อาล อิมรอน 58)

ความว่า “มนุษยชาติทั้งหลาย! แน่นอนได้มีหลักฐานจากพระเจ้าของพวกเจ้ามายังพวกเจ้าแล้ว และเราได้ให้แสงสว่างอันแจ่มแจ้งลงมาแก่พวกเจ้าด้วย” (อัน-นิสาอ์ 174)

ความว่า “แท้จริง แสงสว่างจากอัลลอฮฺและคัมภีร์อันชัดแจ้งนั้นได้มายังพวกเจ้าแล้ว ด้วยคัมภีร์นั้นแหละอัลลอฮฺจะทรงแนะนำผู้ที่ปฏิบัติตามความพึงพระทัยของพระองค์ซึ่งบรรดาทางแห่งความปลอดภัย และจะทรงให้พวกเขาออกจากความมืดไปสู่แสงสว่างด้วยอนุมัติของอัลลอฮฺ และจะทรงแนะนำพวกเขาสู่ทางอันเที่ยงตรง” (อัล-มาอิดะฮฺ 15-16)

ความว่า “และอัลกุรอานนั้นมิใช่จะถูกปั้นแต่งขึ้นโดยผู้ใดนอกจากอัลลอฮฺ แต่มันเป็นการยืนยันคัมภีร์ที่มีมาก่อน และเป็นการจำแนกข้อบัญญัติต่างๆ ในนั้น ไม่มีข้อสงสัยในคัมภีร์นั้นซึ่งมาจากพระเจ้าแห่งสากลโลก” (ยูนุส 37)

ความว่า “โอ้มนุษย์เอ๋ย แท้จริงข้อตักเตือน (อัลกุรอาน) จากพระเจ้าของพวกท่านได้มายังพวกท่านแล้ว และ(มัน) เป็นการบำบัดสิ่งที่มีอยู่ในทรวงอก และเป็นการชี้แนะทาง และเป็นความเมตตาแก่บรรดาผู้ศรัทธา” (ยูนุส 57)

ความว่า “คัมภีร์ที่โองการทั้งหลายของมันถูกทำให้รัดกุมมีระเบียบ แล้วถูกจำแนกเรื่องต่างๆ อย่างชัดแจ้ง จากพระผู้ทรงปรีชาญาณ ผู้ทรงรอบรู้เชี่ยวชาญ” (ฮูด 1)

ความว่า “แท้จริงเราได้ให้ข้อตักเตือน (อัลกุรอาน) ลงมา และแท้จริงเราเป็นผู้รักษามันอย่างแน่นอน” (อัล-หิจญ์รฺ 9)

ความว่า “และโดยแน่นอน เราได้ให้แก่เจ้าเจ็ดโองการที่ถูกอ่านซ้ำ(หมายถึง สูเราะฮฺ อัล-ฟาติหะฮฺ)และอัลกุรอานที่ยิ่งใหญ่ อย่าทอดสายตาทั้งสองของเจ้าไปยังชนชั้นต่างๆ ของพวกเขา และอย่าเสียใจแทนพวกเขาและจงลดปีกของเจ้าให้ต่ำ(หมายถึงให้มีความถ่อมตน)ต่อบรรดาผู้ศรัทธา” (อัล-หิจญ์รฺ 87-88)

ความว่า “และเราได้ให้คัมภีร์แก่เจ้าเพื่อชี้แจงทุกสิ่งและเพื่อเป็นทางนำและเป็นความเมตตา และเป็นข่าวดีแก่บรรดามุสลิม” (อัน-นะห์ลฺ 89)

ความว่า “แท้จริง อัลกุรอานนี้นำสู่ทางที่เที่ยงตรงยิ่ง และแจ้งข่าวดีแก่บรรดาผู้ศรัทธาที่ประกอบความดีทั้งหลายว่า สำหรับพวกเขานั้นจะได้รับการตอบแทนอันยิ่งใหญ่ และแท้จริงบรรดาผู้ไม่ศรัทธาต่อโลกหน้านั้น เราได้เตรียมไว้สำหรับพวกเขาแล้วซึ่งการลงโทษอันเจ็บแสบ” (อัล-อิสรออ์ 9-10)

ความว่า “และเราได้ให้ส่วนหนึ่งจากอัลกุรอานลงมาซึ่งเป็นการบำบัดและความเมตตาแก่บรรดาผู้ศรัทธา และมันมิได้เพิ่มอันใดแก่พวกอธรรมนอกจากการขาดทุนเท่านั้น” (อัล-อิสรออ์ 82)

ความว่า “จงกล่าวเถิดมุหัมมัด แน่นอนหากมนุษย์และญินรวมกันที่จะนำมาเช่นอัลกุรอานนี้ พวกเขาไม่อาจจะนำมาเช่นนั้นได้ และแม้ว่าบางคนในหมู่พวกเขาเป็นผู้ช่วยเหลือแก่อีกบางคนก็ตามที” (อัล-อิสรออ์ 88)

ความว่า “เรามิได้ให้อัลกุรอานลงมาแก่เจ้าเพื่อให้เจ้าลำบาก ทว่ามันเป็นการตักเตือนแก่ผู้ที่ยำเกรง เป็นการประทานลงจากพระผู้สร้างแผ่นดินและชั้นฟ้าทั้งหลายอันสูงส่ง” (ฏอฮา 2-4)

ความว่า “ความจำเริญยิ่งแด่พระองค์ ผู้ทรงประทานอัลฟุรกอน(อัลกุรอานที่จำแนกแยกแยะ) แก่บ่าวของพระองค์ (มุหัมมัด) เพื่อเขาจะได้เป็นผู้ตักเตือนแก่ปวงบ่าวทั้งมวล” (อัล-ฟุรกอน 1)

ความว่า “และแท้จริงมัน เป็นการประทานลงมาของพระเจ้าแห่งสากลโลก อัร-รูหฺ(มะลาอิกะฮฺญิบรีล)ผู้ซื่อสัตย์ ได้นำมันลงมา ยังหัวใจของเจ้าเพื่อเจ้าจักได้เป็นผู้ตักเตือนคนหนึ่ง เป็นภาษาอาหรับอันชัดแจ้ง และแท้จริงมันมีอยู่ในคัมภีร์สมัยก่อนๆ และมันมิได้เป็นหลักฐานแก่พวกเขาดอกหรือว่า บรรดาผู้มีความรู้ของวงศ์วานอิสรออีลก็รู้ดีในเรื่องนี้” (อัช-ชุอะรออ์ 192-197)

ความว่า “และพวกมารชัยฏอรมิได้นำมัน(อัลกุรอาน)ลงมา และไม่เป็นการเหมาะสมแก่พวกมันและพวกมันก็ไม่สามารถด้วย” (อัช-ชุอะรออ์ 210-211)

ความว่า “มิใช่เช่นนั้นดอก มันคือโองการทั้งหลายอันแจ้งชัดอยู่ในหัวอกของบรรดาผู้ได้รับความรู้ และไม่มีผู้ใดปฏิเสธโองการทั้งหลายของเรานอกจากพวกอธรรม” (อัล-อันกะบูต 49)

ความว่า “เรามิได้สอนกวีนิพนธ์แก่เขา (มุหัมมัด) และไม่เหมาะสมแก่เขาที่จะเป็นกวี คัมภีร์นี้มิใช่อื่นใดเลย นอกจากเป็นข้อตักเตือนและเป็นคัมภีร์อันชัดแจ้ง เพื่อตักเตือนผู้ที่มีชีวิต และเพื่อข้อตักเตือนนั้นเป็นหลักฐานยืนยันเหนือบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธา” (ยาสีน 69-70)

ความว่า “คัมภีร์ (อัลกุรอาน) เราได้ประทานลงมาให้แก่เจ้าซึ่งมีความจำเริญ เพื่อพวกเขาจะได้พินิจพิจารณาโองการต่างๆ ของอัลกุรอานและเพื่อปวงผู้มีสติปัญญาจะได้ใคร่ครวญ” (ศอด 29)

ความว่า “จงกล่าวเถิดมุหัมมัด นี่คือข่าวสำคัญอันยิ่งใหญ่” (ศอด 67)

ความว่า “อัลลอฮฺได้ทรงประทานคำกล่าวที่ดียิ่งลงมา เป็นคัมภีร์คล้องจองกันกล่าวซ้ำกัน ผิวหนังของบรรดาผู้ที่เกรงกลัวพระเจ้าของพวกเขาจะลุกชันขึ้นเนื่องด้วย(ซาบซึ้งกับความหมายของ)คัมภีร์นั้น แล้วผิวหนังของพวกเขาและหัวใจของพวกเขาจะสงบลงเพื่อรำลึกถึงอัลลอฮฺ นั่นคือการชี้นำทางของอัลลอฮฺ พระองค์จะทรงชี้นำทางแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์และผู้ใดที่อัลลอฮฺทรงให้เขาหลงทาง ดังนั้นสำหรับเขาก็จะไม่มีผู้ชี้นำทาง” (อัซ-ซุมัรฺ 23)

ความว่า “แท้จริงบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาต่อข้อตักเตือน (อัลกุรอาน) เมื่อได้มีมายังพวกเขา(แน่นอนพวกเขาย่อมต้องหายนะ) และแท้จริงอัลกุรอานนั้นเป็นคัมภีร์ที่มีอำนาจยิ่ง ความเท็จจากข้างหน้าและจากข้างหลังจะไม่คืบคลานเข้าไปสู่อัลกุรอานได้ (เพราะ) เป็นการประทานจากพระผู้ทรงปรีชาญาณผู้ทรงได้รับการสรรเสริญ” (ฟุศศิลัต 41-42)

ความว่า “และเช่นนั้นแหละเราได้ประทานอัลกุรอานเป็นวิวรณ์แก่เจ้าตามบัญชาของเรา เจ้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอะไรคือคัมภีร์ และอะไรคือการศรัทธา แต่ว่าเราได้ทำให้อัลกุรอานเป็นแสงสว่างเพื่อชี้แนะทางโดยนัยนั้นแก่ผู้ที่เราประสงค์จากปวงบ่าวของเรา และแท้จริงเจ้านั้นคือผู้ที่ชี้แนะสู่ทางอันเที่ยงธรรม” (อัช-ชูรอ 52)

ความว่า “และแท้จริงอัลกุรอานนั้นอยู่ในแม่บทแห่งคัมภีร์ (อัล-เลาหฺ อัล-มะหฺฟูซ) ณ ที่เรา ซึ่งสูงส่งพรั่งพร้อมด้วยปรัชญา” (อัซ-ซุครุฟ 4)

ความว่า “อัลกุรอานนี้เป็นแสงสว่างแก่มวลมนุษย์ และเป็นแนวทางที่ถูกต้องและความเมตตาแก่หมู่ชนที่มีความเชื่อมั่น” (อัล-ญาษียะฮฺ 20)

ความว่า “ขอสาบานด้วยอัลกุรอานอันทรงเกียรติ” (กอฟ 1)

ความว่า “ข้า (อัลลอฮฺ) ขอสาบานด้วยตำแหน่งต่าง ๆ ของดวงดาว และแท้จริงมันเป็นการสาบานอันยิ่งใหญ่ หากพวกเจ้ารู้ แท้จริง (คัมภีร์นั้น)มันคือ กุรอานอันทรงเกียรติ ซึ่งอยู่ในบันทึกที่ถูกพิทักษ์รักษาไว้ ไม่มีผู้ใดที่อาจจะแตะต้องอัลกุรอานนอกจากบรรดาผู้บริสุทธิ์เท่านั้น มันถูกประทานลงมาจากพระเจ้าแห่งสากลโลก” (อัล-วากิอะฮฺ 75-80)

ความว่า “หากเราประทานอัลกุรอานนี้ลงมาบนภูเขาลูกหนึ่ง แน่นอนเจ้าจะเห็นมันนอบน้อมแตกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ เนื่องเพราะความกลัวต่ออัลลอฮฺ อุปมาเหล่านี้เราได้ยกมันมาเปรียบเทียบสำหรับมนุษย์เพื่อพวกเขาจะได้พิจารณาใคร่ครวญ” (อัล-หัชรฺ 21)

ความว่า “(พวกญินกล่าวว่า) แท้จริงเราได้ยินอัลกุรอานที่แปลกประหลาด นำไปสู่ทางที่ถูกต้อง ดังนั้นพวกเราจึงศรัทธาต่ออัลกุรอานนั้น และเราจะไม่ตั้งสิ่งใดเป็นภาคีต่อพระเจ้าของเรา” (อัล-ญิน 1-2)

ความว่า “ทว่ามันคืออัลกุรอานอันรุ่งโรจน์ อยู่ในแผ่นจารึกที่ถูกเก็บรักษาไว้” (อัล-บุรูจญ์ 21-22)

ทั้งหมดนั้น คือคุณลักษณะอันยิ่งใหญ่มากมายของอัลกุรอาน ทั้งที่เราอ้างไว้ที่นี่และไม่ได้อ้างไว้ ล้วนแต่บ่งชี้ถึงความยิ่งใหญ่ของอัลกุรอานเล่มนี้ และสื่อถึงความจำเป็นที่เราต้องเชิดชูให้เกียรติและมีมารยาทในการอ่านมัน และต้องหลีกเลี่ยงจากการล้อหรือเล่นกันในเวลาที่เราอ่านอัลกุรอาน
ในจำนวนมารยาทของการอ่านอัลกุรอานก็คือ การ
อิคลาศ(บริสุทธิ์ใจ)ต่ออัลลอฮฺ เพราะการอ่านอัลกุรอานเป็นอิบาดะฮฺที่ยิ่งใหญ่ประการหนึ่ง และอัลลอฮฺก็ได้สั่งให้เราบริสุทธิ์ใจในการประกอบอิบาดะฮฺ พระองค์ตรัสว่า

ความว่า “ดังนั้นจงวิงวอนขอต่ออัลลอฮฺ โดยเป็นผู้มีความบริสุทธิ์ใจในศาสนาต่อพระองค์ แม้ว่าพวกปฏิเสธศรัทธาจะเกลียดชังก็ตาม” (ฆอฟิรฺ 14)

ความว่า “ดังนั้นเจ้าจงเคารพภักดีต่ออัลลอฮฺ โดยเป็นผู้มีความบริสุทธิ์ใจในศาสนาต่อพระองค์” (อัซ-ซุมัรฺ 2)

ความว่า “และพวกเขามิได้ถูกบัญชาให้กระทำอื่นใดนอกจาก เพื่อเคารพภักดีต่ออัลลอฮฺ เป็นผู้มีเจตนาบริสุทธิ์ในการภักดีต่อพระองค์ เป็นผู้อยู่ในแนวทางที่เที่ยงตรง และดำรงการละหมาด และจ่ายซะกาต และนั่นแหละคือศาสนาอันเที่ยงธรรม” (อัล-บัยยินะฮฺ 5)

ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ได้กล่าวว่า

ความว่า “จงอ่านอัลกุรอาน และแสวงหาความโปรดปรานจากอัลลอฮฺด้วยการอ่านนั้น ก่อนที่จะมีคนกลุ่มหนึ่งมาทำกับอัลกุรอานเหมือนกับการยกลูกธนู พวกเขาเพียงต้องการผลตอบแทนอันรวดเร็วในโลกนี้ และไม่ได้หวังผลบุญในโลกหน้า” (บันทึกโดย อะหฺมัด และอัล-อัลบานีย์ กล่าวว่าเป็นหะดีษหะสัน ดู เศาะฮีหฺ อัล-ญามิอฺ 1167)

ในจำนวนมารยาทก็คือ อ่านอัลกุรอานด้วยใจที่อยู่กับเนื้อกับตัว พินิจใคร่ครวญสิ่งที่อ่าน พยายามทำความเข้าใจความหมายของมัน ให้หัวใจสงบเสงี่ยมนอบน้อม และคำนึงอยู่เสมอว่าอัลลอฮฺกำลังมีพระดำรัสอยู่กับเขา เพราะแท้จริงแล้วอัลกุรอานก็คือพระดำรัสของอัลลอฮฺ
ในจำนวนมารยาทก็คือ อ่านอัลกุรอานในสภาพที่ร่างกายสะอาด เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของการให้เกียรติคัมภีร์ของอัลลอฮฺ จะต้องไม่อ่านอัลกุรอานในขณะที่มีญุนุบ (เช่น หลังมีเพศสัมพันธ์ หรือ มีประจำเดือน เป็นต้น) จนกว่าจะได้ชำระร่างกายด้วยการอาบน้ำเสียก่อน หรือถ้าอาบน้ำไม่ได้เพราะมีเหตุจำเป็นก็ต้องตะยัมมุมเสียก่อน และสำหรับผู้ที่มีญุนุบนั้นอนุญาตให้ขอดุอาอ์ด้วยสำนวนที่ตรงกับอายะฮฺอัลกุรอานได้ ถ้าหากเขาไม่เจตนาว่ากำลังอ่านอัลกุรอานอยู่ เช่นการขอดุอาอ์ด้วยสำนวนว่า

(ซึ่งทั้งสองดุอาอ์ดังกล่าวนั้นมีอยู่ในอัลกุรอานด้วย)
ในจำนวนมารยาทก็คือ ต้องไม่อ่านอัลกุรอานในสถานที่สกปรก หรือที่ชุมนุมซึ่งไม่มีใครสนใจฟังอัลกุรอาน เพราะการอ่านในลักษณะนี้เป็นการไม่ให้เกียรติอัลกุรอาน ไม่อนุญาตให้อ่านอัลกุรอานในห้องน้ำห้องส้วมหรือที่ที่จัดไว้สำหรับการถ่ายปัสสาวะอุจจาระ เพราะมันไม่เหมาะสมอย่างยิ่งกับอัลกุรอาน
ในจำนวนมารยาทก็คือ ต้องกล่าวขอความคุ้มครองต่ออัลลอฮฺให้พ้นจากชัยฏอนเมื่อเริ่มอ่านอัลกุรอาน เพราะอัลลอฮฺตรัสว่า

ความว่า “ดังนั้น เมื่อเจ้าอ่านอัลกุรอาน ก็จงขอความคุ้มครองต่ออัลลอฮฺให้พ้นจากชัยฏอนที่ถูกสาปแช่ง” (อัน-นะห์ลฺ 98)

เพื่อไม่ให้ชัยฏอนมาขัดขวางการอ่าน หรือทำให้การอ่านบกพร่องไม่สมบูรณ์ ส่วนการอ่านบิสมิลลาฮฺนั้น ถ้าหากเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนกลางของสูเราะฮฺก็ไม่ต้องบิสมิลลาฮฺ ให้อ่านเฉพาะตอนต้นของสูเราะฮฺเท่านั้น นอกจากสูเราะฮฺ อัต-เตาบะฮฺ ที่ไม่ต้องบิสมิลลาฮฺแต่อย่างใด ทั้งนี้เนื่องจากบรรดาเศาะหาบะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮุม ได้เกิดความไม่แน่ใจในหมู่พวกเขาว่า สูเราะฮฺนี้เป็นสูเราะฮฺเดียวกันกับสูเราะฮฺ อัล-อันฟาล หรือเป็นอีกสูเราะฮฺหนึ่งต่างหาก พวกเขาจึงแยกสองสูเราะฮฺนี้โดยไม่ได้คั่นด้วยบิสมิลลาฮฺ ซึ่งการวินิจฉัยและตัดสินใจเช่นนี้ตรงกับความเป็นจริงอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะว่าหากบิสมิลลาฮฺได้ลงมาสำหรับใช้เริ่มสูเราะฮฺนี้ด้วยแน่นอนว่ามันต้องถูกสงวนไว้อย่างดีด้วยการพิทักษ์รักษาของอัลลอฮฺ เพราะพระองค์ตรัสว่า

ความว่า “แท้จริงเราได้ให้ข้อตักเตือน (อัลกุรอาน) ลงมา และแท้จริงเราเป็นผู้รักษามันอย่างแน่นอน” (อัล-หิจญ์รฺ 9)

ในจำนวนมารยาทก็คือ ต้องอ่านด้วยเสียงไพเราะและด้วยท่วงทำนองที่น่าฟัง เนื่องจากมีหะดีษจากอบู ฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ เล่าว่าท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ได้กล่าวว่า

ความว่า “อัลลอฮฺไม่ทรงสดับฟังต่อสิ่งใด เช่นที่พระองค์ทรงสดับฟังต่อนบีคนหนึ่งที่เสียงไพเราะ ซึ่งอ่านอัลกุรอานด้วยเสียงดัง” (บันทึกโดย มุสลิม 1883)

และเล่าจากญุบัยรฺ บิน มุฏอิม เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ เล่าว่า ฉันได้ฟังท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม อ่านสูเราะฮฺ อัฏ-ฏูรฺ ในละหมาดมัฆริบ ซึ่งฉันไม่เคยฟังเสียงและการอ่านของผู้ใดที่จะไพเราะไปกว่าท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม
แต่ถ้าหากว่าข้างๆ เรามีคนอื่นที่อาจจะได้รับความเดือดร้อนจากการอ่านดังของเรา เช่นคนที่กำลังหลับ หรือกำลังละหมาดอยู่ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ต้องไม่อ่านเสียงดังจนทำให้คนอื่นวุ่นวายหรือเดือดร้อน เพราะครั้งหนึ่งท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม เคยออกมาหาผู้คนที่กำลังละหมาดอยู่และเห็นบางคนกำลังอ่านอัลกุรอานเสียงดัง ท่านจึงกล่าวว่า

ความว่า “แท้จริง ผู้ละหมาดนั้นกำลังเข้าเฝ้าพระผู้อภิบาลของเขา ดังนั้น พึงดูให้ดีว่าเขาได้เข้าเฝ้าพระองค์ด้วยสิ่งใด และพวกเจ้าอย่าได้อ่านอัลกุรอานดังทับเสียงกันเองในหมู่พวกท่าน (คือ กลายเป็นการรบกวนผู้อื่น)” (บันทึกโดย อิมาม มาลิก ในอัล-มุวัฏเฏาะอ์ ท่านอิบนุ อับดิลบัรรฺ กล่าวว่าเป็นหะดีษเศาะฮีหฺ โปรดดู เศาะฮีหฺ อัล-ญามิอฺ 1951)

ในจำนวนมารยาทก็คือ การอ่านอัลกุรอานอย่างชัดถ้อยชัดคำ(ตัรตีล) เพราะอัลลอฮฺตรัสว่า

ความว่า “และจงอ่านอัลกุรอานช้าๆ เป็นจังหวะ (ชัดถ้อยชัดคำ)” (อัล-มุซซัมมิล 4)

ดังนั้น จึงควรต้องอ่านอย่างช้าๆ ไม่รีบเร่ง เพราะนั่นจะช่วยให้สามารถใคร่ครวญความหมายได้ดีกว่า ช่วยให้ออกเสียงพยัญชนะและถ้อยคำต่างๆ ได้แม่นยำกว่า ในหะดีษที่บันทึกโดยอัล-บุคอรียฺ จากอะนัส บิน มาลิก เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ ท่านถูกถามว่า การอ่านของท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม นั้นเป็นอย่างไร? ท่านตอบว่า ท่านจะอ่านลากเสียง เช่นอ่าน บิสมิลลาฮิรฺ เราะห์มานิรฺ เราะหีม ด้วยการลากเสียงตรงบิสมิลลาฮฺ และลากเสียงตรงอัร-เราะห์มาน และลากเสียงตรงอัร-เราะหีม
ในหะดีษที่บันทึกโดยอะหฺมัด, อบู ดาวูด และ อัต-ติรมิซียฺ ท่านหญิงอุมมุ สะละมะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮา ก็ถูกถามเกี่ยวกับการอ่านของท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ท่านหญิงตอบว่า ท่านนบีนั้นจะอ่านด้วยการหยุดทีละอายะฮฺ คือ (บิสมิลลาฮิรฺ เราะห์มานิรฺ เราะหีม, อัลหัมดุลิลลาฮิ ร็อบบิล อาละมีน, อัรเราะห์มานิรฺ เราะหีม, มาลิกิ เยามิดดีน)
อิบนุ มัสอูด เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ ได้กล่าวว่า อย่าอ่านอัลกุรอานเหมือนกับที่ท่านโปรยทราย และอย่าอ่านเหมือนเวลาที่ท่านอ่านโคลงกลอนบทกวี จงหยุดพิจารณาความมหัศจรรย์ของมัน จงปลุกหัวใจให้เคลื่อนไหวตามมัน และอย่าให้เป้าหมายของเจ้ามีเพียงแค่ว่าเมื่อไรจะถึงท้ายสูเราะฮฺเสียที
ถือว่าไม่เป็นไรที่อ่านเร็วๆ ถ้าหากว่าไม่ทำให้บกพร่องในเรื่องการเปล่งถ้อยคำ เช่น การทำให้บางคำตกหล่น หรือควบรวมคำที่ไม่อนุญาตให้ควบ เป็นต้น ถ้าหากว่าการอ่านเร็วทำให้เกิดความบกพร่องในการเปล่งถ้อยคำก็ถือว่าหะรอม ไม่อนุญาตให้ทำ เพราะมันเป็นการทำให้อัลกุรอานเปลี่ยนแปลงไปนั่นเอง
ในจำนวนมารยาทก็คือ การสุญูดเมื่ออ่านผ่านอายะฮฺที่มีสัจญ์ดะฮฺหรือเครื่องหมายให้สุญูด (ที่เรียกว่า สุญูด ติลาวะฮฺ) ซึ่งมีเงื่อนไขว่าต้องอยู่ในสภาพที่มีน้ำละหมาด ไม่ว่าจะเป็นช่วงกลางวันหรือกลางคืน ให้กล่าวตักบีรฺก่อนแล้วจึงสุญูดและกล่าวในขณะสุญูดว่า “สุบหานะร็อบบิยัล อะอฺลา” พร้อมทั้งให้ขอดุอาอ์ต่างๆ ได้ จากนั้นก็เงยขึ้นจากสุญูดโดยไม่ต้องกล่าวตักบีรฺอีกและไม่ต้องให้สลามแต่อย่างใด เพราะไม่มีหลักฐานจากท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ให้ทำเช่นนั้น ยกเว้นในกรณีที่สุญูดในละหมาดก็ให้เขากล่าวตักบีรฺทั้งก่อนสุญูดและหลังสุญูดเสร็จเมื่อจะลุกขึ้นมา เนื่องจากมีหะดีษที่บันทึกโดยมุสลิม เล่าโดย อบู ฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ ว่า ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม จะตัรบีรฺทุกครั้งที่ลดตัวลงและลุกขึ้นในอิริยาบทของการละหมาด ท่านอบู ฮุร็อยเราะฮฺบอกว่าท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม จะทำเช่นนั้นเสมอ และมีหะดีษที่บันทึกโดยอะหฺมัด, อัน-นะสาอียฺ และอัต-ติรมิซีย์ ซึ่งท่านเห็นว่าหะดีษนี้เป็นหะดีษเศาะฮีหฺ เล่าจากอิบนุ มัสอูด เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ ว่า “ฉันเห็นท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ตักบีรฺทุกครั้งที่ลุกและย่อตัว ทุกครั้งที่ยืนขึ้นและนั่งลง” ซึ่งมันครอบคลุมทั้งสุญูดทั่วไปที่เป็นอิริยาบทหนึ่งในการละหมาด และการสุญูดติลาวะฮฺเนื่องจากอ่านอายะฮฺสัจญ์ดะฮฺในขณะที่กำลังละหมาดอยู่ด้วย
นี่คือมารยาทบางประการในการอ่านอัลกุรอาน ขอทุกท่านจงใช้มันและพยายามระวังรักษามารยาทเหล่านี้ และปฏิบัติมันด้วยดีเพื่อหวังในความโปรดปรานของอัลลอฮฺ
โอ้ อัลลอฮฺ ขอพระองค์ทรงทำให้เราเป็นหนึ่งในจำนวนผู้ที่เชิดชูสิ่งที่พระองค์ยกย่องให้เกียรติ เป็นผู้ที่ได้รับชัยชนะด้วยการประทานให้ของพระองค์ เป็นผู้ได้รับมรดกในสวนสวรรค์ของพระองค์ ขอทรงอภัยโทษให้แก่พวกเรา แก่บุพการีของเรา และแก่มวลมุสลิมทั้งหลาย ด้วยความเมตตาอันล้นพ้นของพระองค์ด้วยเถิด โอ้ ผู้ทรงยิ่งด้วยความเมตตาอันเป็นที่สุดในหมู่ผู้เมตตาทั้งปวง ขอพรและสันติแห่งพระองค์จงบังเกิดแด่ท่านนบีมุหัมมัดของเรา รวมถึงวงศ์วานและสหายทั้งหลายของท่านด้วยเทอญ

---

ผู้เขียน : มุหัมมัด บิน ศอลิหฺ อัล-อุษัยมีน

ผู้แปล : ซุฟอัม อุษมาน

ลิ้งก์ที่มา : http://www.islamhouse.com/p/364620