ก่อนกาลอันวุ่นวาย

มนุษย์คือสัญลักษณ์ของความเหลวไหล การใช้ชีวิตอย่างหลงลืมเป็นวิถีที่ได้รับความสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นๆ ทั้งหมด เพราะในความหลงลืมมีแต่ความสุข มีเสียงหัวเราะที่สนุกสนานมีความสะดวกสบายและความรู้สึกปลอดภัย

บางครั้งการหลงลืมของเราก็หาใช่ตั้งอยู่บนสิ่งที่ผิดไม่ หลายครั้งด้วยซ้ำที่เราพบว่าสิ่งที่ไม่เป็นบาปก็เป็นการทดสอบที่น่ากลัว ความสวยงามของวัยหนุ่มสาว การเป็นมิตรและเพื่อนฝูง งานและการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของชีวิต ลูกหลานและทรัพย์สิน หลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เราเคลิบเคลิ้ม และหลงเสียดายไม่กล้าผละจากไปอยู่ในขณะนี้ คือม่านบังตาที่ทำให้เราไม่สามารถมองผ่านไปยังความโกลาหลอันวุ่นวายข้างหน้า

สำหรับผู้ที่เข้าใจศึกษาปรากฏการณ์ต่างๆ รอบตัวที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปร ถ้าเราต่างสังเกตการเดินทางของชีวิตโลกเพียงแค่ชั่วครู่หนึ่ง แน่แท้เราจะได้พบว่า นับวันยิ่งมีชีวิตอยู่นานต่อไป คำบอกเล่าหลายๆ อย่างของคำสอนอันสูงส่ง เริ่มแสดงความจริงให้เห็นเป็นประจักษ์แก่มนุษย์ทุกผู้บนโลกทีละอย่างไป

 “วันแห่งการคิดบัญชีนั้นได้ใกล้เข้ามายังมนุษย์มากนักแล้ว ในขณะที่พวกเขายังคงอยู่ในความหลงลืมและผินหลังให้” (ความหมายจากสูเราะฮฺ อัล-อันบิยาอฺ อายะฮฺที่ 1)

“จงรีบเร่งปฏิบัติคุณก่อนถึงกาลอันแสนวุ่นวายน่ากลัว เสมือนหนึ่งค่ำคืนที่มืดมิด เวลานั้นคนผู้หนึ่งจะตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอีมาน พอตกค่ำเขากลับกลายเป็นกาฟิรฺ หรือตอนเย็นเป็นมุอ์มินแต่พอตื่นเช้าก็เป็นกาฟิรฺ เขาขายศาสนาด้วยเพียงทรัพย์ดุนยาอันน้อยนิด” (เศาะฮีหฺ อัล-ญามิอฺ 2814)