Loading

 

ผู้อธรรมต่อตนเอง

 

ผู้อธรรมต่อตนเอง 

 

 

((إِنَّاللَّهَ لاَيَظْلِمُالنَّاسَشَيْئًا

وَلَكِنَّالنَّاسَأَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ))

“แท้จริงอัลลอฮฺนั้นมิได้ทรงอธรรมต่อมนุษย์แต่อย่างใด

ทว่ามนุษย์ต่างหากที่อธรรมต่อตัวของพวกเขาเอง”

(ยูนุส 10 : 44)

 

‘ผู้อธรรมต่อตนเอง’…

ช่างเป็นคำเรียกที่ตรงจับจิต ชัดเจนจับใจ

ถูกและถูกที่สุด….อัลลอฮฺไม่เคยอธรรมต่อเราเลย

…ไม่และไม่เคย

มีแต่ตัวเรานั่นแหละที่อธรรมต่อตนเอง

และ…มันน่ากลัวจัง!

 

การอธรรมนั้นน่ากลัวทั้งโดยชื่อและสถานะ

เราระมัดระวังตัวยิ่งที่จะไม่อธรรมต่อผู้ใด ไม่ละเมิด ไม่รุกรานสิทธิของลูกหลานอาดัมคน1คนใด

แต่กับตัวของเราเอง กี่ครั้งที่เราได้อธรรมต่อเขา…ต่อชีวิต ต่อหัวใจ ต่อจิตวิญญาณของตนเอง

ด้วยการละเมิดคำสั่งของอัลลอฮฺ ด้วยการหันห่างจากการรำลึกถึงพระองค์ เพียงเพื่อจะหันไปสู่สิ่งไร้สาระสารพัดสารเพ

ทำให้ชีวิตอับเฉา หัวใจหม่นหมอง จิตวิญญาณร้องไห้

ทั้งที่ชีวิตของเรา…หัวใจของเรา…จิตวิญญาณของเรา มีสิทธิ์ที่จะได้รินรสหวานชื่นจากการเชื่อฟังนายของเขา

มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตชีวาด้วยการรำลึกถึงผู้สร้างเขา

มีสิทธิ์ที่จะอิ่มสุขด้วยการภักดีอย่างศิโรราบต่อผู้อภิบาลของเขา

แต่เราได้ละเมิดสิทธิ์นั้นของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

อธรรมต่อตนเองหนแล้วหนเล่า

และ…มันน่ากลัวจัง!

 

((قُلْيَاعِبَادِيالَّذِينَأَسْرَفُواعَلَىأَنْفُسِهِمْ

لاَتَقْنَطُوامِنْرَحْمَةِاللَّهِ

إِنَّاللَّهَيَغْفِرُالذُّنُوبَجَمِيعًاإِنَّهُهُوَالْغَفُورُالرَّحِيمُ))

“จงกล่าวเถิด(มุฮัมมัด) โอ้ ปวงบ่าวของข้า ผู้ละเมิดต่อตัวของพวกเขาเองเอ๋ย!

พวกท่านอย่าได้หมดหวังต่อความเมตตาของอัลลอฮฺ

แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงอภัยความผิดทั้งหลายทั้งมวล แท้จริงพระองค์นั้นเป็นผู้ทรงอภัย ผู้ทรงเมตตาเสมอ”

(อัซ-ซุมัร 39 : 53)

 

ไม่เคยพบ ทั้งไม่เคยเห็น…

นายคนใดที่จะการุณต่อบ่าวถึงเท่านี้ เอ็นดูและเปี่ยมปรานีถึงขนาดนี้

โองการดังกล่าวของพระองค์เป็นเหมือนเสียงเรียกที่อ่อนโยนที่สุดในโลก ไพเราะที่สุดในชีวิต

นายของเรา…ผู้อภิบาลของเรา…ผู้ที่ถ้าพระองค์จะลงโทษเรา มนุษย์ทั้งโลกก็ไม่อาจช่วย

พระองค์ขานเรียกเรา และบอกแก่เราว่า “โอ้บ่าวของข้า อย่าสิ้นหวังในความเมตตาของข้า”!

ซุบฮานัลลอฮฺ อัลลอฮฺได้สั่ง ได้กำชับ และได้บัญชา ไม่ให้เรา…

เราผู้ที่อธรรมต่อตนเองมานับครั้งไม่ไหว ผิดพลาดมานับหนไม่ถ้วน…

นั่นแหละ- เราที่ล่วงละเมิดมาอย่างน่าอายนั่นแหละ ที่พระองค์กำชับว่าอย่าสิ้นหวังในความเมตตาของพระองค์!

ชีวิตอันห่อเหี่ยวและมืดดำของ ‘ผู้อธรรมต่อตนเอง’ จึงเหมือนได้รับน้ำสุดใสแสนสะอาด ทั้งยังแสงสว่างอันเจิดจ้าอบอุ่น

เป็นกำลังใจที่ทำให้หัวใจซึ่งถูกอธรรม(โดยตนเอง)ได้กลับมาโลดแล่นมีชีวิตชีวา

จิตวิญญาณที่ถูกละเมิด(โดยตนเอง)ก็กลับมาอิ่มเอิบและพร้อมจะตอบสนองคำเรียกขานอันหวานจับใจของพระองค์ผู้ทรงเป็นที่รัก

 

เป็นอีกครั้งและอีกครั้ง ที่ถ้อยคำแห่งอัล-กุรอานได้แสดงพลังอันน่ามหัศจรรย์ สัมผัสหนักหน่วงยังหัวใจ 

ในความอิ่มเอิบและเปี่ยมกำลังใจอย่างที่สุดของอายะฮฺนี้…เราพบว่ามีความละอายเกิดขึ้นในห้วงสำนึก !

ไม่เหมาะควรแน่ ถ้าเรารักใคร แล้วจะทำผิดหนแล้วหนเล่าเพื่อจะกล่าวขอโทษและให้เขาอภัยให้อยู่เรื่อยไป

ความเมตตาอันหาที่สุดมิได้ของอัลลอฮฺจึงกลายเป็นกำแพงกั้นขวางเราจากการละเมิดคำสั่งใช้ของพระองค์ได้อย่างแยบยล

มันคือความมหัศจรรย์ที่ไม่เคยได้พบเห็น และแน่ใจว่าจะไม่ได้พบเห็นจากถ้อยคำของมนุษย์คนใด

อัซตัฆฟิรุลลอฮฺ…แล้วเราจะยังอธรรมต่อตนเองได้อีกหรือ?

…น่ากลัวจัง!

 

 

((رَبَّنَاظَلَمْنَاأَنفُسَنَا

وَإِنْلَمْتَغْفِرْلَنَاوَتَرْحَمْنَا

لَنَكُونَنَّمِنْالْخَاسِرِينَ))

“โอ้ พระเจ้าของพวกข้าพระองค์ พวกข้าพระองค์ได้อธรรมแก่ตัวของพวกข้าพระองค์เอง

และถ้าพระองค์ไม่ทรงอภัยโทษแก่พวกข้าพระองค์และเอ็นดูเมตตาแก่ข้าพระองค์แล้ว

แน่นอนพวกข้าพระองค์ก็ต้องกลายเป็นผู้ที่ขาดทุน”

 

 

 

.......................................................................................

 

คัดลอกจาก : http://peenud.wordpress.com

 

 

 

Maintained by: e-Daiyah Group (1429 H - 2008).