ผู้อธรรมต่อตนเอง
ผู้อธรรมต่อตนเอง
((إِنَّاللَّهَ لاَيَظْلِمُالنَّاسَشَيْئًا
وَلَكِنَّالنَّاسَأَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ))
“แท้จริงอัลลอฮฺนั้นมิได้ทรงอธรรมต่อมนุษย์แต่อย่างใด
ทว่ามนุษย์ต่างหากที่อธรรมต่อตัวของพวกเขาเอง”
(ยูนุส 10 : 44)
‘ผู้อธรรมต่อตนเอง’…
ช่างเป็นคำเรียกที่ตรงจับจิต ชัดเจนจับใจ
ถูกและถูกที่สุด….อัลลอฮฺไม่เคยอธรรมต่อเราเลย
…ไม่และไม่เคย
มีแต่ตัวเรานั่นแหละที่อธรรมต่อตนเอง
และ…มันน่ากลัวจัง!
การอธรรมนั้นน่ากลัวทั้งโดยชื่อและสถานะ
เราระมัดระวังตัวยิ่งที่จะไม่อธรรมต่อผู้ใด ไม่ละเมิด ไม่รุกรานสิทธิของลูกหลานอาดัมคน1คนใด
แต่กับตัวของเราเอง กี่ครั้งที่เราได้อธรรมต่อเขา…ต่อชีวิต ต่อหัวใจ ต่อจิตวิญญาณของตนเอง
ด้วยการละเมิดคำสั่งของอัลลอฮฺ ด้วยการหันห่างจากการรำลึกถึงพระองค์ เพียงเพื่อจะหันไปสู่สิ่งไร้สาระสารพัดสารเพ
ทำให้ชีวิตอับเฉา หัวใจหม่นหมอง จิตวิญญาณร้องไห้
ทั้งที่ชีวิตของเรา…หัวใจของเรา…จิตวิญญาณของเรา มีสิทธิ์ที่จะได้รินรสหวานชื่นจากการเชื่อฟังนายของเขา
มีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตชีวาด้วยการรำลึกถึงผู้สร้างเขา
มีสิทธิ์ที่จะอิ่มสุขด้วยการภักดีอย่างศิโรราบต่อผู้อภิบาลของเขา
แต่เราได้ละเมิดสิทธิ์นั้นของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
อธรรมต่อตนเองหนแล้วหนเล่า
และ…มันน่ากลัวจัง!
((قُلْيَاعِبَادِيالَّذِينَأَسْرَفُواعَلَىأَنْفُسِهِمْ
لاَتَقْنَطُوامِنْرَحْمَةِاللَّهِ
إِنَّاللَّهَيَغْفِرُالذُّنُوبَجَمِيعًاإِنَّهُهُوَالْغَفُورُالرَّحِيمُ))
“จงกล่าวเถิด(มุฮัมมัด) โอ้ ปวงบ่าวของข้า ผู้ละเมิดต่อตัวของพวกเขาเองเอ๋ย!
พวกท่านอย่าได้หมดหวังต่อความเมตตาของอัลลอฮฺ
แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงอภัยความผิดทั้งหลายทั้งมวล แท้จริงพระองค์นั้นเป็นผู้ทรงอภัย ผู้ทรงเมตตาเสมอ”
(อัซ-ซุมัร 39 : 53)
ไม่เคยพบ ทั้งไม่เคยเห็น…
นายคนใดที่จะการุณต่อบ่าวถึงเท่านี้ เอ็นดูและเปี่ยมปรานีถึงขนาดนี้
โองการดังกล่าวของพระองค์เป็นเหมือนเสียงเรียกที่อ่อนโยนที่สุดในโลก ไพเราะที่สุดในชีวิต
นายของเรา…ผู้อภิบาลของเรา…ผู้ที่ถ้าพระองค์จะลงโทษเรา มนุษย์ทั้งโลกก็ไม่อาจช่วย
พระองค์ขานเรียกเรา และบอกแก่เราว่า “โอ้บ่าวของข้า อย่าสิ้นหวังในความเมตตาของข้า”!
ซุบฮานัลลอฮฺ อัลลอฮฺได้สั่ง ได้กำชับ และได้บัญชา ไม่ให้เรา…
เราผู้ที่อธรรมต่อตนเองมานับครั้งไม่ไหว ผิดพลาดมานับหนไม่ถ้วน…
นั่นแหละ- เราที่ล่วงละเมิดมาอย่างน่าอายนั่นแหละ ที่พระองค์กำชับว่าอย่าสิ้นหวังในความเมตตาของพระองค์!
ชีวิตอันห่อเหี่ยวและมืดดำของ ‘ผู้อธรรมต่อตนเอง’ จึงเหมือนได้รับน้ำสุดใสแสนสะอาด ทั้งยังแสงสว่างอันเจิดจ้าอบอุ่น
เป็นกำลังใจที่ทำให้หัวใจซึ่งถูกอธรรม(โดยตนเอง)ได้กลับมาโลดแล่นมีชีวิตชีวา
จิตวิญญาณที่ถูกละเมิด(โดยตนเอง)ก็กลับมาอิ่มเอิบและพร้อมจะตอบสนองคำเรียกขานอันหวานจับใจของพระองค์ผู้ทรงเป็นที่รัก
เป็นอีกครั้งและอีกครั้ง ที่ถ้อยคำแห่งอัล-กุรอานได้แสดงพลังอันน่ามหัศจรรย์ สัมผัสหนักหน่วงยังหัวใจ
ในความอิ่มเอิบและเปี่ยมกำลังใจอย่างที่สุดของอายะฮฺนี้…เราพบว่ามีความละอายเกิดขึ้นในห้วงสำนึก !
ไม่เหมาะควรแน่ ถ้าเรารักใคร แล้วจะทำผิดหนแล้วหนเล่าเพื่อจะกล่าวขอโทษและให้เขาอภัยให้อยู่เรื่อยไป
ความเมตตาอันหาที่สุดมิได้ของอัลลอฮฺจึงกลายเป็นกำแพงกั้นขวางเราจากการละเมิดคำสั่งใช้ของพระองค์ได้อย่างแยบยล
มันคือความมหัศจรรย์ที่ไม่เคยได้พบเห็น และแน่ใจว่าจะไม่ได้พบเห็นจากถ้อยคำของมนุษย์คนใด
อัซตัฆฟิรุลลอฮฺ…แล้วเราจะยังอธรรมต่อตนเองได้อีกหรือ?
…น่ากลัวจัง!
((رَبَّنَاظَلَمْنَاأَنفُسَنَا
وَإِنْلَمْتَغْفِرْلَنَاوَتَرْحَمْنَا
لَنَكُونَنَّمِنْالْخَاسِرِينَ))
“โอ้ พระเจ้าของพวกข้าพระองค์ พวกข้าพระองค์ได้อธรรมแก่ตัวของพวกข้าพระองค์เอง
และถ้าพระองค์ไม่ทรงอภัยโทษแก่พวกข้าพระองค์และเอ็นดูเมตตาแก่ข้าพระองค์แล้ว
แน่นอนพวกข้าพระองค์ก็ต้องกลายเป็นผู้ที่ขาดทุน”
.......................................................................................
คัดลอกจาก : http://peenud.wordpress.com